شعر لری موسی وشبان

سیزن و قرقره وردارُم و شو وا نَمِ دل
پُرِ سَوز مُهره و منگوله کُنم چوغاته

نِشتِ خارانه دِرارُم زِ مِن تنگه ی پات
پَل و پَهرو بزنُم پیرن و پا زاراته

چَمدونی ز کویت وِرده دوام ایدُمِتِس
تا بِتَمنی زِ مِنِس جووه و شولاراته

مَشک اَو یارم و وا گَرتِه اِشورُم سَرِته
وِ نِخونام اپِلِغنم شش و گنداراته

تیخِ نو یارُم و خُو ریشِتِه از تَه اِزَنُم
وِ نوک شونه کِرِنجی اِکُنُم زلفاته

نوک سبیلاته زنُم تا نرِه مِن پاله ی دو
وا نِمک پاک اکُنم زردی دِندوناته

اَر بخَوسی سرُم اینُم به سرِ زونیِ راس
پَرِِ دار ایکَنُم و باد اِزَنُم گرماته

چُرت اگر بُردِته نَهلُم بکنه وَشخِه کسی
پَشخه نَهلُم بخوره قند کَدِ لوواته

سیت دوتا برزیَری خونُم و شَوخی و بَلال
خَو که بُردِت ز حنا رَشت اکُنم پنگاته

آسیو اَر که نبو گِی خوم و خوت گِرده خوریم
خَرُمه یارم و خوم بار اکُنم باراته

ایچو موسی ز پس بَرد چرَگنی چوپون؟
دَمِ دونِت بِنِه و گالِه مَزَن کُرفاته

جِند به نُفتِت بزنه رَبٌه ستایش نکُنی
مر خدا فِرک اکُنی تاتِته یا وازاته

که چونو هر چه ز زونِت ادرا بِس اگویی
هفت پشت پدرت لایق لیچاراته

چُو بِتَمنُم مِنِه دونِت که ز پشتت بدرا
حیف و صد حیف که دا زینه گَپم خورزاته

مر خدا چی تونه که جومه و تُمبون کنه پا
شِش و گَندار فقط مِن سَر و مِینا داته

مَر نخوندی به قرونا که خدا جور تَشِه؟
سی چه لر دشمن درس وقلم و ساواته؟

اَر خدا مثل مو حرفای لران ای فهمی
شَو تَش اینا همه ی طایفه و ایلاته

حرف مُفت اَر بزنی بزگَلِتِه گرگ اِخوره
توبه کن زیتَر اگرنه ته جَندَم جاته

آبرو هر چه لره بُردیِه تِی حضرت حق
قُلف کن زونِتِه زیتر که کِلیتِس ناته

شون کوه گرزه به گل کفت و وریستا سر پا
لیوه ووبید و گِریوِست و اگو هیهاته

اَقِه س دِرد و دو تا چاسِه پتی كِرد و گُرود
به کُه و دار و گَر و برَد اِزِی کُلماته

شون که رینه به خدا برد و کُچُک وَند و اگو
جا سگُم ار نکُشم شَو مِنه خَو موسی ته

حضرت حق ز ته عرش غُرُمنی موسی
شونه کو ار خوسه وندَک دم او بالاته

چند تَری راس و درو حرف دراری کُرِ چِل
وا بدُم وا چِر و چو تَش بزنِن توراته

وا بدم از پل شالو بکنن شَو شِوِرِت
هر کجا سیل ایکنم آه یکی دینداته

ایچو او رویِه نه نیله که شَق اوبو به گَلاک
مردم لر مِلَحونن اِبَرِن ما گاته

لرِنه ساده نبین نیست بنی اسراییل
اینو تِلنِن به وَر گُرز سرا ماراته

سی چه نسبت به مو دل مردمنه سرد اکُنی؟
ول کني حمد و ثناخوندن وامیراته؟

ار مو هم ره وه زبونا دل مردم نبرُم
په چطوری کِل یک رد اکنم کراته؟

گر چه از چِنچِنَکا سختتره لهجه ی لر
دل لر پاک تر از چشمه ی او کُه ماته

سر درارم مو ز زونا همه نیخا تو بگی
اشکنادی دل چوپونم و دینِس ناته

جَلد رو دیِنس و هر طور اتَری والونِس
بگو وُر گرد و بیو سر دو تیا خوم جاته

من فِراضین مو دِشنوم و دعا هُم وزنن
من مُوازین مو نیکی و گناه هم ذاته

جُست چوپوننه موسی ولی از قدرت حق
دید حرفای دلس قُرص تر از آیاته

گو بگو،هر چه دل تنگِت اخو از یو به بعد
عذر اخام مو که نَشتُم بزنی حرفاته

تا تری شُرگ ِخدانه بکو وا لهجه لری
سی خدا ترجمه کردم همه ی درداته

بَردِ الفاظ لره کِهیه جواهر کورش
وا بمیری که لرون درک کنن شعراته